بررسی تأثیر بار و سطح تکیه گاه ناپایدار بر کنترل وضعیتی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن

سابقه و هدف: مطالعات متعددی تغییر کنترل وضعیتی را در بیماران مبتلا به کمردرد به اثبات رسانده اند. با این حال، تفاوت پارامترهای نوسانات مرکز فشار بدن این بیماران در شرایط اعمال ناپایداری تا حدی نامشخص است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر ناپایداری بار و سطح تکیه گاه بر کنترل وضعیتی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود. مواد و روش ها: از 20 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن (با میانگین سنی 30/31 سال و میانگین شاخص توده بدنی 20/25 کیلوگرم بر مجذور متر) و 20 فرد سالم (با میانگین سنی 00/30 سال و میانگین شاخص توده بدنی 12/24 کیلوگرم بر مجذور متر) خواسته شد که در حالت ایستاده باری به میزان 10 درصد وزن بدن خود را در دست نگه دارند. شرایط آزمایشگاهی از نظر پایداری بار (پایدار یا ناپایدار) و سطح تکیه گاه (سفت یا فوم) تغییر می کرد. پارامترهای نوسان مرکز فشار شامل دامنه نوسان (و انحراف معیار آن) و سرعت نوسان (و انحراف معیار آن) در دو جهت قدامی- خلفی و طرفی توسط صفحه نیرو اندازه گیری شدند. یافته ها: بیماران مبتلا به کمردرد در مقایسه با افراد گروه کنترل دامنه نوسان کم تری در جهت قدامی- خلفی نشان دادند (03/0=p). هم چنین هنگام نگه داشتن بار ناپایدار سرعت نوسان طرفی کم تر (05/0=p)، ولی هنگام ایستادن روی فوم دامنه نوسان طرفی بیش تری داشتند (04/0=p). نتیجه گیری: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن هنگام ناپایداری بار و سطح تکیه گاه الگوی کنترل وضعیتی متفاوتی نسبت به افراد سالم نشان می دهند. در چنین شرایطی، اختلال حس عمقی و به کارگیری استراتژی سفت کردن می تواند احتمال آسیب های ستون فقرات را افزایش دهد